CVA-patiënt Dave Kaas: “Mijn vrouw dacht dat ik een nare droom had.”

“Op 5 januari ging ik rond middernacht naar bed. Een uur of twee later wilde ik eruit, maar kon ik me bijna niet bewegen. Het ging op een soort spastische manier. Mijn vrouw dacht eerst dat ik een nare droom had”, herinnert Dave zich. “Ik vroeg haar om de ambulance te bellen, die heel snel ter plaatse was. En omdat ik niet via de trap naar beneden kon, kwam ook de brandweer, die me via het raam naar buiten takelde.”

“Ik was wel gedeeltelijk bij kennis, maar ik voelde me eigenlijk helemaal niet angstig. Ik legde me gewoon neer bij wat er gebeurde en het kwam geen moment in me op dat het ook fataal zou kunnen aflopen. Dat besef kwam een tijdje later wel, vooral wanneer ik last had van mijn hoofd.”

Snelle behandeling

De oorzaak bleek een afsluiting van een bloedvat in de hersenen te zijn, ofwel een beroerte. Dave was aan één zijde verlamd en hij kon niet meer praten. Bij de Spoedeisende hulp van het LangeLand Ziekenhuis kreeg hij direct een bloedverdunner en die werkte wonderwel. “Ik werd heel snel weer helder. Ik kon bijvoorbeeld vertellen dat mijn vader dit ook had meegemaakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik nu in een rolstoel had gezeten als ik niet zo snel in het ziekenhuis was geweest. Als je zoiets meemaakt is snelle behandeling heel cruciaal. Ik knapte zo snel op dat ik de arts alweer een ferme handdruk kon geven, met de hand die eerder verlamd was.”

Zorgzaam

“Ik heb twee dagen op de Intensive Care gelegen. Daarna nog tien dagen op de verpleegafdeling. En ik moet zeggen: ik heb de zorg ervaren als fantastisch goed. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht; langere tijd geleden had ik met mijn vrouw een veel mindere ervaring gehad. En dat heb ik destijds ook absoluut laten weten. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat mijn zorg op alle gebieden positief was. De meisjes van het eten waren zo zorgzaam, ze sneden mijn vlees en smeerden mijn brood, omdat ik dat niet kon. Ik heb in het ziekenhuis alweer leren lopen met een enorm aardige fysiotherapeut Paula Weimar.”

Verschillend

“Na mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik nog anderhalve maand opgenomen bij revalidatiecentrum Basalt. Het lopen ging alweer aardig goed, maar ik moest oefenen met de motoriek en spierkracht in mijn hand en arm. Het viel me in die tijd op hoe verschillend lotgenoten eraan toe waren. De één kon veel meer dan ik, de ander zat in een rolstoel en kreeg voeding met een rietje.”

Tablet

“Daarna was het plan dat ik voor dagtherapie nog zou langsgaan bij Basalt, maar dat is maar één keer gelukt. Vervolgens kregen we te maken met corona, waardoor de afdeling werd gesloten. Ik heb in die tijd oefeningen gekregen via de tablet, bijvoorbeeld voor logopedie. Zo moest ik dingen voorlezen en daar kreeg ik dan online begeleiding bij.”

Vooruitgang

“Op dit moment functioneert mijn geheugen nog niet zoals vroeger. En mijn hand en arm willen nog niet 100% meewerken. ’s Ochtends is mijn hand dik en kan ik mijn arm niet goed recht krijgen. Ook kan ik bijvoorbeeld geen vuist maken of iets zwaars optillen. En ik ben veel sneller vermoeid dan voorheen. Dat is wel frustrerend. Fietsen op mijn elektrische fiets lukt gelukkig wel aardig, zo’n tien tot twintig kilometer. Dat is fijn. En nog mooier: ik kan weer een heel klein beetje tennissen. Ik was best redelijk goed en ik speelde competitie. Mijn fysiotherapeut moedigt ook van harte aan dat ik tennis. Het is goed voor mijn arm en schouder. En natuurlijk voor mijn sociale contacten.

Tijdens mijn allereerste pogingen kreeg ik nog geen bal over het net. Maar als ik nu iemand heb die ze netjes aangeeft kan ik wel een kwartiertje spelen. Dat is heerlijk, en het is heel fijn om te merken dat er toch vooruitgang in zit!”

Tekst: Liesbeth van Houten

Foto’s: Sicco van Grieken

Wil je meer persoonlijke verhalen lezen van patiënten en medewerkers van het LangeLand Ziekenhuis zoals deze? Je vindt ze op www.llz.nl/verhalen