"Elk mens heeft een uniek verhaal."

Waarom overkomt mij dit? En wat gebeurt er na de dood? In een ziekenhuis opgenomen zijn kan, vooral na een ernstige diagnose, tot veel vragen en emoties leiden. Geestelijk verzorgers Annelies Hommens en Frank Kazenbroot staan voor alle patiënten in het LangeLand klaar.

Geestelijk verzorger Frank Kazenbroot.

In gesprek gaan met een geestelijk verzorger? Dan moet je toch gelovig zijn? Dat lijken veel mensen onterecht te denken. Welk geloof, levensovertuiging of achtergrond een patiënt ook heeft, Annelies en Frank bieden een luisterend oor. “Ik denk niet dat alle patiënten beseffen dat we er echt voor iedereen zijn. Wij luisteren altijd met respect, zodat we beter kunnen begeleiden”, vertelt de 39-jarige Annelies, die tevens dominee is. Het duo vertelt hun verhaal in het Stiltecentrum op de vierde etage (route 73), dat 24 uur per dag open is. Het is een rustgevende ruimte, waar iedereen op eigen wijze gebruik van kan maken, zoals in stilte zitten, lezen, schrijven en mediteren.

Leed delen

“Voor zieken is dit een moeilijke tijd”, merkt de 63-jarige Frank, die ook pastor is. Daar delen wij in als geestelijk verzorgers. Het is belangrijk dat bijvoorbeeld coronapatiënten hun zorgen niet alleen hoeven te dragen. Wij kunnen luisteren, meeleven en eventueel bidden.” Het duo krijgt met heftige omstandigheden te maken. Ook familie en naasten kunnen een beroep doen op de geestelijke verzorging. “Daar kunnen wij de tijd voor nemen. We willen graag nabij zijn en iemands hand vasthouden, maar dat kan door corona helaas niet. Ook ik vind het soms moeilijk om daar mee om te gaan.” Met onder meer beschermende kleding en een mondmasker bezoeken Annelies en Frank ook de corona-afdeling in het ziekenhuis. “Die bescherming maakt het contact wel moeilijker”, zegt Frank. “Daarom hebben wij een foto van onszelf bij ons, zodat patiënten kunnen zien hoe wij er onder dat pak uitzien. Sommige corona-patiënten hebben het zo benauwd. Ze raken daardoor uitgeput en kunnen nauwelijks praten. Toch hebben ze de behoefte om iets te vertellen over hun eenzaamheid.”

Intensiever

“Soms zijn er mensen die een ingreep of operatie hebben en al weten wanneer ze naar huis kunnen. Als er dan complicaties optreden, moeten ze opeens langer blijven. Dat roept onzekerheid en angst op. Zij moeten wennen aan een onverwachte situatie”, vertelt Frank, die door corona een 'intensievere tijd’ ervaart. “Er wordt de laatste tijd vaker een beroep op ons gedaan.” Vanwege corona kunnen patiënten slechts één bezoeker per dag ontvangen. Dat heeft uiteraard effect op de eenzaamheid. Annelies: “Momenteel kunnen er geen kleine kinderen op bezoek komen, dus sommige patiënten zien wekenlang hun kleinkinderen niet. Mensen zijn door zulke maatregelen eenzamer dan voor corona. Als je in deze tijd ziek bent, word je nog meer geconfronteerd met het ziek zijn.”

Uniek verhaal

Goed luisteren is een essentieel onderdeel van het onderzoeken van vragen en thema’s als zingeving- en levensvragen, rouwen verliesverwerking en geloof. “Welke woorden gebruikt diegene en met welke lichaamstaal? Aan de hand daarvan kunnen wij hen
verder helpen”, zegt Annelies. 

Levensvragen

Annelies en Frank krijgen geregeld te maken met grote levensvragen als: waarom ik? En is er leven na de dood? “Vrijwel elk mens heeft daar eigen gedachten over. Er zijn geen standaard antwoorden voor. Wij hebben ook geen pakket met antwoorden klaar”, reageert Frank. “Het is logisch dat mensen die vragen stellen. Dat kan al enorm opluchten. Patiënten hebben vaak ook de behoefte om te praten over wat goed en mis ging in het leven.” In sommige omstandigheden kunnen zij vanuit hun rol als dominee of pastor het geloof inzetten. Maar dat is zelfs voor Annelies en Frank niet altijd gemakkelijk. “Na een nare situatie loop ik weleens over de gangen met vragen en twijfels over mijn geloof. Ik denk dan: God, moest dat nou?”, aldus Annelies. Frank: “Er zijn grenzen aan wat ik aankan op een dag. Na meerdere zware gesprekken merk ik dat het tijd is om even iets anders te doen. Het laat mij niet onberoerd wat ik meemaak met de patiënten.”

Geestelijk verzorger Annelies Hommens

Fietsen

Het stukje fietsen van het ziekenhuis naar huis helpt Annelies bij het verwerken van schrijnende gevallen. “Ik fiets altijd drie kwartier naar huis. Dat is een mooie tijd om alles uit mijn hoofd te laten waaien. Heel soms praat ik er daarna nog over met mijn man. Het is ook wel goed dat dingen ons nog raken. Patiënten mogen best zien dat het ons ook iets doet. We zijn geen robots”, zegt Annelies, die sinds 2010 als geestelijk verzorger werkzaam is. Daarvoor werkte ze in de ouderenzorg. Sinds 1 december vorig jaar werkt zij in het LangeLand. Frank werkt inmiddels anderhalf jaar in het LangeLand. Daarvoor vervulde hij jarenlang dezelfde functie in een gevangenis in Rotterdam. “In het LangeLand zorgen we allemaal voor zieke mensen. Dat is wel wat anders dan in een gevangenis, waar men meer bezig is met goed en
kwaad. Het was een behoorlijke overgang van de gevangenis naar het ziekenhuis. Het doet mij goed om op deze fijne plek te werken. We doen het niet met zijn tweeën, maar zijn onderdeel van een groot team, van verplegers tot artsen. Elke medewerker in het ziekenhuis werkt ten dienste van de behandeling en herstel van de patiënten. Elk mens heeft een uniek verhaal, dus elk moment met een patiënt is speciaal. Wij willen er graag voor hen zijn.”

Meer verhalen lezen? Check www.llz.nl/verhalen