Gastvrouw Geerte de Bruin: “Ik zie aan de lichaamshouding wie het even moeilijk heeft.”

“Je kind achterlaten voor een ingreep kan voor ouders heel belastend zijn. Ik heb op deze afdeling dan ook te maken met alle mogelijke emoties. En daarvoor probeer ik op zo’n moment wat steun te bieden,” zegt Geerte de Bruin. Ze werkt al zeven jaar als vrijwilliger op de afdeling Keel-, Neus- en Oorheelkunde.

“Ik heb jarenlang voor de klas gestaan. Ook daar hadden we te maken met ouders die hun kindje moesten achterlaten. Ik merkte toen al dat het mij goed afging om hen op te vangen. Al een hele tijd had ik in mijn hoofd dat ik zo graag gastvrouw zou zijn in het ziekenhuis. Dus toen ik daarvoor een vacature zag heb ik meteen gesolliciteerd.”

Heb je bewust gekozen voor de Kinderafdeling?

Ja, absoluut. Er werken hier normaalgesproken ook vrijwilligers op de Spoedeisende hulp, in de Centrale hal, in de huiskamer bij Geriatrie en bij Fysiotherapie. Op dit moment is dat helaas niet meer overal zo, vanwege corona. Maar voor mijn gevoel kan ik op deze afdeling, in het contact met de ouders en kinderen, het meeste toevoegen. En het is fijn om te merken dat ook de verpleegkundigen en artsen het waarderen wanneer ik er ben. Ik voel me in die zin echt onderdeel van het team.

Hoe ziet een werkdag van jou eruit?

Ik werk één keer per twee weken drie uur, van half acht tot half elf. Op dit moment mag één ouder meekomen met het kind, dat een ingreep nodig heeft. Het gaat dan meestal om buisjes plaatsen in de oren of het verwijderen van keel- of neusamandelen. Ik probeer soms aan het kind te vragen of het al weet wat er gaat gebeuren. Sommige ouders zeggen bewust weinig vooraf, anderen leggen alles uit. Dat laat ik natuurlijk zo. Als ouders weet je het beste wat goed is voor je kind. Met name tijdens de ingreep probeer ik ouders op hun gemak te stellen. Het valt gewoon niet altijd mee om je kind hiervoor achter te laten, dat is heel goed te merken.

Wat kun je doen voor ouders die dat moeilijk vinden?

Sommige moeders kunnen heel emotioneel zijn en erg huilen. Ik begrijp dat heel goed. Voorheen kon ik nog wel eens een arm om hen heenslaan maar dat kan in deze tijd helaas niet meer. Maar ik kan nog wel met aandacht luisteren naar hoe ze het ervaren. Vaders huilen over het algemeen niet, maar ik zie het aan hun lichaamshouding wanneer ze het moeilijk hebben. Ik probeer dan of ze even open staan voor contact, om hen even af te leiden. Sommigen vertellen hele verhalen, dat is zo interessant. En wie liever op zichzelf is, laat dat meestal merken door in zijn of haar telefoon te gaan zitten of meteen naar buiten te gaan. En dat is natuurlijk ook helemaal goed.

Hoe lang duren de ingrepen meestal?

Veel ouders kijken er echt van op hoe snel het gaat. Meestal komt een kind binnen tien minuten alweer terug. Het heeft dan een lichte narcose gehad, maar kan dan gewoon alweer zelf lopen. Zodra het kind zelf schoenen en jas aan kan doen, stabiel kan lopen en een rondje kan draaien zonder duizelig te worden, mag het alweer naar huis. Het is dus al met al een korte, maar wel intense gebeurtenis. Voor het kind en soms ook voor de ouders.

In coronatijd werden veel ingrepen uitgesteld. Wanneer ging jij weer aan het werk?

Ik ben eind mei weer begonnen, als één van de eerste vrijwilligers. Ik kon niet wachten om weer wat nuttigs te doen, had al veel te lang stil gezeten. Daarnaast ben ik natuurlijk wel alert op besmetting, maar ik ben er niet overdreven bang voor. Dat hielp ook wel mee om weer snel te beginnen.

Hoe is het werken in deze tijd voor jou?

Voorheen waren we met tweeën, maar nu is er steeds maar één vrijwilliger aan het werk. Dat is wel minder gezellig. En ik vind het jammer dat ik ook tot de ouders afstand moet houden, niet even een hand op hun schouders kan leggen.

Toen ik eind mei weer begon trof ik op de stoelen in de wachtkamer verbodsborden aan, om afstand te houden. Dat vond ik er voor die kinderen toch zo ongezellig uitzien! Toen heb ik thuis groene duimpjes geknutseld, waar je wél mocht zitten. Daarvoor ben ik dan toch al die jaren kleuterjuf geweest.

Welke eigenschappen vind jij belangrijk voor jouw werk?

Het helpt wel mee als je sociaal bent en als je gemakkelijk een praatje aanknoopt. Daarbij is wat levenservaring ook fijn. Ik kan goed rustig blijven wanneer bijvoorbeeld een moeder huilt. Er zijn dagen dat ik thuiskom met de mooiste verhalen die ik weer heb mogen horen. Ik zou daarover echt een boek kunnen schrijven. Maar ik voel me hoe dan ook altijd weer voldaan omdat ik ouders heb kunnen geruststellen op kwetsbare momenten in hun leven."

Tekst: Liesbeth van Houten

Foto's: Sicco van Grieken

Meer verhalen lezen over wat er gebeurt binnen de muren van het LangeLand? Kijk op www.llz.nl/verhalen